میان سیاهی میان غم میان صدای چیک چیک اشکم که زمین را غرق خود کرده.

میان هراس ، میان ترس؛ ترس از نبود تو میان خیس شدن برگ های خشک و زرد بهار

همیشه یادم به یاد تو هست.

نگاه زیبای تو خواب را از چشمان خسته ام گرفت ، همیشه زمستان دلم را بهار کردی ؛

 اشک چشمانم را مصادره کردی بغض را از گلویم براداشتی افق نگاهم را باز کردی

آسمان خالی پر بود از صخره، پر بود از کنایه ، پر بود از زخم زبان ، ابرهای تیره ، دریای مواج ،

کلبه ای شکسته آه بر دل نشسته.

قلبت را به آسمان خالی ام سنجاق کردم، زمین را سبز، خورشید را مهمان آسمان خالی ام

کردی؛ شادی را بر دل و لب ناشادم نشاندی.

نشاندی، صفحه دلم را از آه حک ، خواب شیرین از تو را تلخ و تنها کردی.

از اشکم دریایی به اسم غم ساختم ساحلش پر از ماسه های سخت.

بهار، بهار شده آرزویم زمستان مانند زالویی چسبیده بر زندگی من ابرهای آسمانم سیاهتر

از بخت و شانسم ، خواب شیرین با تو شده....

چشمان کمی باز شده ام ، را با رفتنت بستی پاهایم خسته اند دیگر بدون تو نای خرد کردن

مشکلات را ندارند دستان گرم شده از دستانت سرد شده اند کلبه ای که ساختی

 سقفش را سبز کردی خورشید را درونش نهادی خراب شده رهگذر همه شده.

حالا من مانده ام و یک آسمان خالی پر شده از فکر و خیال ، خاطره های با تو شده اند

 غم هایم حالا شب هایم نه ستاره ای دارند نه ماهی مثل تو ، آلان شبها فقط حسرت

خوردن شده شام شبم . غم شده تنها یارم چرا کنارم نماندی .

آهای آسمان خالی من مانده ام با تو  و پر از رویاهای خیالی