باد که

از سمت دستانت وزید

                             کیسه های اعتمادم

ته کشید

تا که

چشمانم نیاز گریه کرد

                             بغض سرد آمد امانم

را برید

فقر چشمت

، درد ناداری تو

                             اعتمادی سست پشتم

را خمید

وای از

این چشمان خشک سر به زیر

                                دورتر های پر از

مه را ندید

... بی

خبر از سقف اقبالم شبی

                                قطره های فقر و

بدبختی چکید

کاسه

های حسرتم را پر نمود

                               بارش دلواپسی های شدید

در مسیر

چشم من افتادنت

                                درد تلخی بود ، از

قسمت رسید

... حیف

از آن عمری که دل دیوانه وار

                               پا به پای گفته

هایت می دوید