به نام امید بخش ادمیان

   داستان نوشتن این متن این هست که این عکس  پایین و در گوشی دوستم مشاهده کردم

که مطلبی درون عکس بود به عنوان : از جوانیم گله دارم... که منم ادامه رو نوشتم.

....................................................................................................

از جوانیم گله دارم...

از جوانیم گله دارم ؛ با لبخندی از درد غم هایم را می پوشانم.

از جوانیم چیزی جز غم ندارم، قصه ی تنهایی را صد بار می خوانم.

در دنیایی که امید رویا می شود، جوانیم از دنیا چه می خواهد.

ابرو به غم خم، چشم به اشک نرم می شود.

درد به آسمان و فلک، امید زنگاه گم می شود.

از جوانیم گله دارم، آرزوهایم را در همان خیال جا می گذارم.

چرا کسی صدایم را نمی شنود، در این خلوتی شب کسی فریادم نمی زند.

در این سردی خیال،فکر زیاد و فعال

از تمام اشک هایم ، از غم و درد هایم؛ از تمام لحظات تنهایی گله دارم.

از جوانیم گله دارم، نقاشی می کنم لبخند را بر لبانم.

خردمندی گفت: دلخوش باش جوان ، نگاه کن به آسمان

امیدت فردا باشد، بزرگ است آسمان.

می دانم آسمان بزرگ است اما ترس من از آن است که

 سرنوشت من همان قسمتی باشد که شما از آن یاد می کند.

اما چه کنم که انسانم و وسوسه ی فردا دارم، هرچند شاید که

فردا، فردا نیاید این دل ز روزها پروا ندارد.

بگذار گله را تمام کنم:

من آدمی ،هیچم و به هیچ چیز نخواهم رسید...